week 6 2e deel & week 7

We zijn intensief bezig geweest met de organisatie van de speelgoedpakketten voor de Daycarecentra en het schrijven van verslagen.
Het weer was heel erg lekker dus we hebben uitgebreid van de zon genoten.
In de avond was het wel erg gezellig bij Johan en Angela, waar we lekker hebben gegeten,en er weer veel verhalen over de tafel gingen..

Zaterdag was het onze Township tour dag! Jacob kwam ons om 9 uur ophalen en we gingen eerst naar zijn ex vrouw en dochters, die een traditioneel feest hadden georganiseerd om hun voorouders te vereren. De tuin en het huis was vol met familie en vrienden die samen zaten te eten en drinken. Wij werden uitgenodigd om hieraan deel te nemen. We hadden geitenvlees, pap, pompoenpuree, kool, en koude schotel, en een prutje van….?We proefden van zelfgebrouwen bier, een soort pap van gegist graan. Later zagen we de kop en poten van de geit naast het vuurtje liggen; die zouden ook nog lekker geroosterd worden. In een grote zwarte kookpot lag de rest van de geit, al lekker klaargemaakt. We werden mee naar binnen genomen waar de dochter ons liet zien hoe de overleden overgrootmoeder toch bij het feest aanwezig was; er lagen de beste stukjes van de geit op een bordje, samen met het bier en de vacht van de geit, als een soort offer. Het bier was goed gegist; dit bracht geluk voor iedereen. Mooi om dit alles zo mee te maken, en zij was ook heel blij dat we te gast waren; binnentreden in dit huis bracht ons geluk.
De tour werd vervolgd, we zijn Alice op gaan halen en hebben hun uitgebouwde matchboxhuis met twee grote honden bewonderd, waarna we naar een ander project zijn gegaan van Evaton west; De groentetuin, die helaas verwaarloosd was omdat waterpomp en materialen gestolen waren. We mochten binnenkijken in een Shack (een golfplaten huis)van de bewaakster van het terrein, en waren verbaasd over de ruimte en inrichting, bijvoorbeeld een systeemplafond en een hoekligbad in de badkamer. Een van de muren was de zijkant van een zeecontainer, wat tevens opslag was voor het tuingereedschap. Het verderop gelegen recycle area werd ook nog niet optimaal gebruikt, er was te weinig personeel door geldgebrek, en vrijwillig gebeurt hier niet veel.
We reden verder door het oudste gedeelte van Evaton, 100 jaar geleden ontstond dit doordat het land hier werd verdeeld. Je kan de alleroudste Townshiphuizen af en toe nog zien staan. De mensen zijn hier duidelijk niet gewend dat er blanken rondrijden en we hebben veel bekijks. Wie kijkt naar wie….Jacob neemt ons mee naar een initiatief van de politie; een voetbalcompetitie tussen gangsterclubs. Een politieagente vertelt ons over de positieve insteek om het steeds maar toenemende geweld en criminaliteit tegen de gaan. De route gaat verder naar het “old age house” waar we zien dat oudere mensen in kleine huisjes met gebrekkig sanitair in armoede leven, vaak samen met (klein) kinderen. Na een bezoek aan de Afrikaanse kapper ,waar we zien hoe er dreadlocks gevlochten worden, nemen we ter afsluiting een lekkere koude cider en biertje in een moderne loungbar. Wat een interessante en gezellige dag!

Zondag konden we uitslapen en lekker rustig ontbijten. We hebben twee fietsen geleend bij Johanna, Monica en Judith zijn een ritje gaan maken via Emerald en een luxe wijk, wat een heftige tegenstelling was met de dag van gisteren in het township. Links rijden is wel gek, en fietspaden kennen ze hier niet. Bij Emerald hebben we genoten van een heerlijke cocktail. s ‘Avonds weer eens braaien, dat smaakte prima!

Week 7
Maandag hebben we helaas geen kindjes kunnen zien; de hele dag was gevuld met “Meeting”; we hebben heel officieel kennis gemaakt met het nieuwe bestuur van Siyanqoba Daycarecenters. Met veel aandacht hebben we met elkaar de lijst van DCC’s die een Toy box zouden krijgen samengesteld. En hoe we dat zouden gaan organiseren. Iedereen wilde dat de volgende middag zou plaats vinden! Wow, dat wordt dus heel hard werken!
We werden door Lorna van de speelgoedleverancier opgehaald om de inhoud en samenstelling van de pakketten te bekijken, en daar waar nodig, aan te vullen of te veranderen. Er zijn nl. ook wat grotere DCC,s die wat extra materiaal krijgen. Dit kostte heel wat zweetdruppeltjes, en het was ook nog eens bloedheet. Lekker rustig avondje? nee hoor, nog flink aan de slag met administratieve voorbereidingen, en 50 pannenkoeken bakken voor de kindjes; keuken en alles in het huis blauw van de rook en spekvet, dus uiteindelijk doodmoe gleden we vanzelf ons(niet zo heel comfortabele)stenen bedje in.

Dinsdag, de dag van afscheid op het DCC!!!Bepakt en bezakt met allerlei cadeautjes, fruit, limonade en pannenkoeken, schmink, nagellak, ballonnen, foto’s, rest van kosteloos materiaal, kleren om weg te geven, zaten we weer op het stoepje op Jacob te wachten.
Eerst de speelgoedpakketten ophalen; het taxibusje zat tot aan het dak toe volgestouwd! Hele handel uitgeladen bij het kantoor, en daarna door naar de kindjes. Op beide dagverblijven was het afscheid heel feestelijk, uitbundig en gezellig. Maar ook zaten de traantjes hoog toen we alle hugs in ontvangst namen. Wat gaan de we kindjes missen! En je kon bij sommige kinderen ook merken dat ze beseften dat ze ons zouden gaan missen. Byebye, zwaaizwaai…..

Weer terug naar het kantoor.
Na een officieel woord van Jacob beginnen in een kleine workshop met uitleg over de speelgoedpakketten, en tips en ideeën over het gebruik en de educatieve mogelijkheden. Toen konden we de pakketten uitreiken aan de principals, waarbij het eerste exemplaar heel plechtig overhandigd werd door het voltallige bestuur en ons. De foto hiervan gaat samen met een geschreven stukje naar de krant. Iedereen was hartstikke blij. Als dank zongen ze staand samen een mooi meerstemmig Afrikaans lied. Dat was heel ontroerend.
Wat een mooie en bijzondere dag was dit. Dat we dit samen voor elkaar hebben gekregen gaf ons een goed gevoel.

Woensdag 19-3-2014
In de ochtend worden we opgehaald om de boodschappen voor de byebye braai van deze middag te gaan inkopen. Samen met Jacob eerst naar de supermarkt en hierna naar de slager. Eerst kip bij de ene slager, en “wors”bij de andere, “dagelijks vers vlees”slager, maar die had alleen een paar kippenlevertjes in de diepvries, de rest was op! Dus op naar de derde slager, en daar een berg wors gekocht. Snelsnel naar het kantoor naar de evaluatie want die startte om half 11….maar die startte uiteindelijk pas om half 2. Wij efficiënte holanders zijn die tijd maar nuttig gaan besteden door de braai voor te bereiden. Monique deed intussen een powernapje in de poppenhoek.
We hebben een hele goede evaluatie gehad. De principals waren heel positief over ons bezoek, en gaven aan dat ze veel van ons geleerd hadden. Wij zijn daar erg blij mee, en zien dat ze veel van wat ze geleerd hebben ook toepassen. Wij hebben een hele bijzondere tijd bij hun meegemaakt en deze ervaring zal ons altijd bij blijven. Er kwamen nog wat principals pakketten ophalen.
Dan is het tijd voor een feestje. De braai was al aangemaakt en we hebben heerlijk gesmuld. Er werden over en weer nog wat fijne en diepgaandere gesprekken gevoerd over de afgelopen tijd.
Na wat glaasjes wijn kwamen de heupjes los en werd er op z’n Afrikaans gezongen en gedanst. Geweldig!
Met flink wat knuffels en goodbye’s namen we afscheid. Het was een mooie afsluiting van onze samenwerking. Een van de bestuursleden benoemde dat ze voelde dat we een grote familie waren. Hier zijn we het helemaal mee eens!


Op donderdag hebben we verslagen gemaakt, en blog geschreven wat we helaas niet konden plaatsen omdat wifi eruit lag.de zon scheen volop dus;nog even lekker van genieten!
s‘Avonds hebben we een gezellig etentje gehad met Elsa Fourie(professor van de universiteit)waarbij we de afgelopen 7 weken diepgaand besproken hebben. Ze wil ons graag terugzien, en komt ook regelmatig in Nederland.

Vrijdag; onze allerlaatste dag in Zuid-Afrika. Vandaag is het human rights day. (Dag van de Mensenrechten (21 maart) werd officieel uitgeroepen tot een feestdag in 1994 naar aanleiding van de inauguratie van oud-president Nelson Mandela. Deze nationale vrije dag is zowel een grimmige herinnering aan de tragische bloedbad van Sharpeville ( 21 maart 1960 ) als een viering van de unieke grondwet van Zuid-Afrika, die gelijke rechten voor alle geeft.)
Nhlanhla komt ons ophalen. Bias staat ons op te wachten op het parkeerterrein en we krijgen onze eigen V.I.P pasjes en een t-shirt van het ANC met president Zuma erop, wat wij meteen aantrekken. Daarna geven wij Bias en Nhlanhla een afscheidscadeau….een taart van luiers en andere baby spulletjes voor hun dochter die op komst is. Eerst gaan we door de zware bewakingscontrole heen en dan wandelen we, hand in hand met Bias, het festivalterrein op. Op weg naar de V.I.P tent schudden we menig hoogwaardigheidsbekleders de hand zoals de burgemeester van Emfuleni, de minister van onderwijs, de bisschop en de profeet ( die we al eerder hebben ontmoet tijdens de kerkdienst van Mamoloi). En al deze mensen wilden perse met ons op de foto. Ook andere passanten hielden ons steeds staande om met ons op de foto te gaan. Voor ons was het heel bijzonder en schijnbaar voor hen ook….want wij waren de enige vier magua’s (blanken) tussen duizenden gekleurde mensen. We bezoeken DE plek waar in 1960 de Sharpville killings hebben plaatsgevonden en waar 63 mensen werden gedood en velen gewond raakte. Er is bij elke gedenksteen een bloemstuk geplaatst en een koor staat liederen te zingen bij de poort naar deze gedenkwaardige plaats. Later hoorden we dat Bertha’s broer destijds ook bij de slachtoffers zat. Hij was toen 18, zij was 8 jaar oud.
Bias heeft, toen Mandela is overleden, een old timer volvo opgepimpt met portretten van presidenten van zuid Afrika in de loop van de geschiedenis, de human rights, en leuzen om Nelson te vereren. Nadat we talloze keren op de foto zijn gezet met deze auto, zijn we, via een rit door Sharpville waar we door ANC aanhangers werden toegejuicht met “Amandla!”en “Comrade” weer terug gebracht naar het parkeerterrein. Deze dag was iets om nooit te vergeten.
Rond 6 uur zijn we terug op de campus en verfrissen ons even. Ook de laatste spulletjes gaan de koffer in. Net na 7 uur komt Jacob eraan met zijn combi….en wat een verrassing…..ook de bestuursleden Mamoloi, Bertha en Manyeli zitten in de taxi samen met Alice en de drie dochters.
Op weg naar het vliegveld maken we er een feestje van. We hangen slingers op, zingen alle Nederlandse en Afrikaanse liedjes die we elkaar geleerd hebben, het is een gezellige boel. Na het inchecken gaan we met de hele groep nog even wat drinken en er worden nog wat mooie woorden gesproken van dankbaarheid voor de input van ons team. We zijn zeer vereerd dat we door zo’n delegatie worden uitgezwaaid. Het is een mooi en ook wat emotioneel moment. Nog met allen even een dikke hug en dan ByeBye…. Indien mogelijk misschien tot ooit.


Nog even dit;
- Toen Judith aan de telefonerende taxichauffeur vroeg of het ook handsfree kon, liet hij zijn stuur
los.
- Bethje had graag nog een bordje bami gelust in Zuid Afrika. Maar helaas, niet gevonden. Jacob kon
Bethjes Nasi wel erg waarderen.
- Toen er een foto genomen werd van ons werd er gezegd “ I take you”, maar we denken toch dat het
“I tag you”moest zijn…
- we zullen de dagelijks vers gekookte eitjes van Monica wel missen!
- Monique’s heeft goed geoefend om “af te wachten” en had hiertoe ook ruimschoots de
gelegenheid.
-als Monica toevallig een blonde haar verliest wordt deze door de kinderen of Mamoloi zorgvuldig opgevangen en goed bewaard om in te vlechten.