een gek gevoel

Een gek gevoel: de laatste week is ingegaan!
Deze week is voor Truus en Wies bij Promise erg leuk verlopen, op maandag horen ze ineens een van de kinderen Jan Huigen zingen!!! Waarschijnlijk van de vorige groep geleerd (Winnie en Pien!) daarop zijn ze natuurlijk met de hele groep Jan Huigen gaan zingen en zien ze dat er op straat door twee kinderen meegedaan word, leuk. Na het ontbijt zijn ze weer naar de speeltuin geweest en op de terugweg hebben ze samen met alle kinderen kleine steentjes gezocht om in de flesjes te stoppen die ze afgelopen weken verzameld hebben en m.b.v. kokend water verkleind hebben. Daarna heeft dus elk kind een “muziekinstrument” en wordt er luid zingend en rammelend nog een eindje door de wijk gelopen. Na het slapen en de lunch is er nog een half uurtje over om een activiteit te doen , als het boek van de clown gelezen is gaan ze alle liedjes nog een keer zingen en wat doen de kinderen goed mee met alle gebaren je kunt zien dat ze er van genieten en als dan ook de flesjes eraan te pas komen is het helemaal een feest.
Op dinsdag spelen ze buiten in het park o.a. het spel van de kat die de muizen moet vangen en de staarten uit hun broek trekt, de kinderen zijn heel enthousiast, wat heerlijk om te zien dat ze echt samenspelen. Woensdag viert Wies haar verjaardag en als ze wakker gemaakt wordt door de andere meiden blijkt het hele huis versierd te zijn en wordt er een filmpje gekeken dat gemaakt is door de thuisgroep Heinz!! Genieten dus ( en bedankt lieve collega’s) en daarna natuurlijk de mooie pastaketting dragen! Bij het DCC begint meteen alle kinderen en hun teacher te zingen en bellen Chantal en Marita op om met hun kinderen voor Wies te zingen. Bij Promise gaan ze lekker ontbijten met pannenkoeken en limonade en als er ook nog eens echte ballonnen aan te pas komen zijn de kinderen niet meer te houden en spelen ze hier echt héél de ochtend mee.
Een van de zakken meel die we bij de Rotary kregen wordt nog aan Priscilla gegeven en ze is er erg blij mee. In de middag wordt er nog op het bord getekend en mag het kind dat raadt wat er getekend is zelf iets op het bord tekenen. Iedereen doet enthousiast mee al valt er uit de krabbels van de kleintjes niet veel op te maken.
Dan is het tijd om afscheid te nemen, echt heel raar voelt dat: voor de laatste keer een dikke knuffel geven aan de kinderen en Lydia en Priscilla, het lukt dan ook niet zonder een traantje weg te pinken.

Marita en Chantal hebben ook een fijne week achter de rug: op maandag gaan zij met “hun” kinderen naar de speeltuin en omdat er kleintjes bij zijn nemen ze die op hun rug en voelen ze hoe prettig het is omdat je ook je handen nog vrij hebt met zo’n kleintje op je rug. Op dinsdag hebben ze samen met de kinderen handjes geverfd die ze gaan gebruiken voor de afscheidscollage ( een zon met de handjes eromheen en in het midden allerlei foto’s).
Woensdag is een erg leuke dag want dan gaan ze met de 13 grootste kinderen bij Bertha in de laadbak van de pick- up naar de Pick and Pay om samen boodschappen te doen. Veel mensen kijken naar de blanken die daar boodschappen doen met al die donkere kindjes en hen van alles leren over fruit, groenten om deze vervolgens in hun eigen karretje te laten stoppen. Daarna terug via de Golden Highway!!!! Dat zul je in Nederland toch echt nooit meemaken.
Ook hier moet aan het eind van de dag afscheid genomen worden, hoe onwerkelijk dat het werken op d DCC’s nu echt voorbij is.

Op donderdag is er een eindevaluatie met alle principals van de DCC’s waar we gewerkt hebben en Alice (vrouw van Jacob), Noxolo ( secr.) en Doctor (chauffeur). Jacob zelf is niet aanwezig. De principals vertellen om de beurt wat ze ervaren hebben toen wij bij hen werkten en de meesten weten heel goed te vertellen wat ze allemaal opgepikt hebben. Echt fijn om te horen voor ons.
Ook krijgen we veel complimenten voor de manier waarop we met hen samen hebben gewerkt.
Na deze evaluatie maken we snel een lunch klaar om zodoende de mensen daar te bedanken, er worden nog enkele andere medewerkers opgetrommeld die ook een hapje mee komen eten.
Als het bijna zover is dat we kunnen gaan denken we er ineens aan dat de laatste zak meel nog vergeven moet worden en dat geeft helaas enige problemen waardoor het afscheid niet zo verloopt als wij gehoopt hadden en we helaas bij de DCC’s geen afscheid meer kunnen nemen. Wat ontzettend jammer vinden we dat.

Op vrijdag houden we onze afscheidsavond voor de mensen die echt iets voor ons betekend hebben en omdat het een te dure aangelegenheid is om dat buitenshuis te doen houden we het in eigen hand en worden er zelfs de avond van tevoren al tottilla’s en allerlei vullingen hiervoor gemaakt.
Intussen worden er buiten allerlei liedjes gedraaid en meegebruld door het hele team wat het tot een geweldige avond maakt!! Vrijdag zelf worden er boodschappen gedaan met Nonhlanhla en Bonki en daarna gaan zij mee koken in onze appartementen. Omdat de buurman deze dag vertrokken is kunnen we zijn electrische plaat ook gebruiken en word er dus tussen drie appartementen op en neer gelopen om te koken.
Als het “feestje” net op gang komt begint het vreselijk te regenen en kunnen we gelukkig in een gebouwtje dat vlakbij ligt terecht met al onze potten, pannen en onze gasten.
Als Marita voorgebeden heeft wil Elsa Fourie graag het woord en zij geeft ons mooie complimenten, daarna is het tijd om aan te vallen op het eten. Omdat lang niet alles op gaat nemen de meeste mensen een doggybag mee naar huis en zo gaat alles toch nog op. Een fijne avond die wordt afgesloten met een drankje bij ons appartement omdat het dan inmiddels droog is en het toch wat gezelliger zit.

Zaterdag 17 november is het dan toch echt onze laatste dag hier en worden we om 11 uur door Johan opgehaald voor een lunch, Angela heeft enorm haar best gedaan en schotelt ons een geweldige lunch voor in hun nieuwe huis waar we natuurlijk rondgeleid worden door de enorme tuin. Na een toetje met aardbeien, room en een likeurtje is het ook hier weer tijd voor het afscheid.
’s Middags zitten we te wachten op een laatste bezoekje van enkele mensen maar helaas is dit wachten voor niets. Iedereen trekt zijn eigen plan en gaat of een eindje lopen, lekker in het zonnetje zitten of even samen kletsen tot om 18.30 uur Bias, Nonhlanhla en Bonki er zijn om ons op te halen voor de reis naar Johannesburg. Ook Mambo komt maar hij moet weer weg om de burgemeester te bewaken en dus wisselen we van auto op de gemeentewerf en stappen we met zijn allen in een busje. Als we enkele flessen wijn soldaat gemaakt hebben stappen we het vliegveld op en kunnen we nog snel even samen iets eten voor we na veel stevige omhelzingen elkaar toch echt los moeten laten: dag lieve, lieve mensen!!

Het vliegtuig vertrekt mooi op tijd en in Nederland zien we na een voorspoedige vlucht onze familie en Els, Mariëlle en Lindy weer en dat is ook weer fijn.
We hebben een geweldige tijd gehad en we zullen alle mooie herinneringen zeker blijven koesteren en ze heel goed bewaren. Bedankt dat jullie ons volgden bij dit mooie avontuur, Chantal, Marita, Truus en Wies.