onze laatste week in Zuid-Afrika

Maandag:
Jammer genoeg begint onze laatste week met een zieke Melissa.
Een fikse griep heeft haar geveld en er is geen ontkomen aan; ze moet in bed blijven.
Wat een teleurstelling.
Dit wordt niet de afscheidsweek zoals we die voor ogen hadden.
Maar zoals we hier elke dag weer leren:
Dingen komen zoals ze komen.
Spring hoog, spring laag, spring niet of doe een dutje.
Maak je er druk om of maak er het beste van......

Sigrid blijft op de campus om haar te verzorgen.

We introduceren het thema van deze week op dagverblijf Kiddies. Chantal bij de jongste groep en ik bij 'mijn' kinderen van 4 tot 6 jaar oud.
Het thema is 'Afscheid'.
Als kinderen iets niet begrijpen maken ze hun eigen verhaal en vaak ten koste van zichzelf.
We willen dat ze snappen dat we weggaan omdat we moeten.
Niet omdat we het niet leuk bij hen vinden of omdat ze niet lief genoeg zijn.
Dat we in een ander land wonen, ver weg van Evaton-West, met een grote zee er tussen. Dat we niet zomaar terug kunnen komen om even te spelen.
Dat we met een vliegtuig heeeeel lang moeten vliegen en dat dat veel geld kost.
"We vinden het jammer dat we weg moeten en we zijn verdrietig dat we jullie niet meer zien. We gaan jullie missen en heel veel aan jullie denken. Maar we zijn ook heel blij dat we hier geweest zijn, want we hebben het fijn gevonden om met jullie te kunnen spelen en knuffelen. We gaan jullie nooit vergeten."
De Teachers vertalen onze woorden en vooral de oudste kinderen zien eruit alsof ze het snappen.
We maken vliegtuigen met de kinderen. Vliegtuigen vinden ze geweldig. En of het nou helicopters zijn of Boeings, de kinderen knutselen en kleuren en plakken dat het een lieve lust is.
Als ze ('onze') gezichten uit een magazine mogen knippen om op een tekening van een helicopter te plakken, zijn we trots.
Lichte of donkere gezichten; het maakt ze blijkbaar niet uit.
Een gezicht is een gezicht; naar huidskleur wordt niet gekeken.
YES!!! Onze kinderen zijn kleurenblind! Mission accomplished.....

Die middag nóg een mooi moment.

Mme Thoko en Mme Matankiso laten aan ons zien hoe ze dansen.
In de keuken van het aangrenzende huis wordt hard de muziek aangezet (in de lokalen is geen elektriciteit) en de oudste kinderen laten samen met de Teachers een aantal dansjes op muziek zien.
Ook de trommel (emmer) komt tevoorschijn en wordt er weer zo prachtig Afrikaans gezongen en gedanst. De kinderlijfjes maken bewegingen die er voor ons uit zien als die van professionele dansers.
Daarna doen ze nog een keer het liedje waarin elk kind om de beurt uit de groep stapt en een soort ‘catwalkloopje doet’. En wat blijkt??!!
De hyperverlegen, teruggetrokken T. haalt diep adem en.......... loopt heel dapper op en neer!!!!
Als ze aan het eind 'de pose' moet doen houdt ze van spanning nog wel even haar ogen dicht, maar verder lijkt ze er écht plezier in te hebben!
Ik kijk vol verbazing naar Mme Thoko en deze kijkt precies hetzelfde terug! We lachen van blijdschap en bespreken even later de geweldige vooruitgang die het kleine meisje heeft geboekt.
N.a.v. kindobservaties hadden we het al een paar keer over haar gehad.
De 5-jarige T. huilde veel en durfde niks voor de groep te doen. Ook sprak en speelde ze weinig, kon ze niet voor zichzelf opkomen, maakte ze weinig contact en ging steeds in een hoekje van de klas op de grond liggen slapen. Het was Mme Thoko wel opgevallen, maar ze wist niet zo goed wat ze er mee moest. Ze dacht dat het aan de situatie thuis lag.
Ik heb toen verteld dat ik dacht dat ze extra knuffels, positieve aandacht en bevestiging nodig had, dat ze zich volgens mij niet veilig voelde.
In onze eerste week hier was de vorige Teacher erg streng tegen haar geweest. Toen ze het catwalkloopje niet durfde te doen zei ik:”She’s shy”. Waarop de Teacher antwoordde: “No, she’s just naughty, she has to listen!”.
(Mme Thoko had vóór wij kwamen, om meerdere redenen al besloten dat deze Teacher niet geschikt was voor haar dagverblijf en de week erop stond er gelukkig iemand anders voor de klas.)
In de weken die ik op de groep ben geweest probeerde ik aan de nieuwe Teacher en Mme Thoko te laten zien hoe je met een kind aan zelfvertrouwen kunt werken. Maar dat het zo snel zijn vruchten af zou werpen had ik niet verwacht!
T. slaapt inmiddels alleen nog samen met de rest. Ze lacht, speelt en danst mee, huilt nauwelijks meer en ik zie haar op onze laatste dag voetballen met de stoerste bink van de klas! Dankbaar voel ik me, dat ik hier aan bij mocht dragen. Mme Thoko vertelt me dat ze het snapt en dat ze T. zal blijven stimuleren.


Dinsdag:
Sigrid en Melissa hadden bij Sisonke een plan voor de babygroep deze week. Maar de vrijwilligers blijken op cursus en de Teacher is thuis met een enorme open, geïnfecteerde wond aan haar been, waarmee ze niet naar de kliniek durft. "De kliniek", zegt ze "daar komen niet veel mensen levend uit. Dus ik wacht nog wel even af."
Sigrid merkt op dat deze afwachtende houding wel eens zou kunnen bijdragen aan de wijze waarop mensen de kliniek verlaten.....
Maar hoe Sigrid en haar collega's ook aandringen, Selina blijft voet bij stuk houden en slikt liever de Prednison, die haar 'dokter' voorschreef na zijn diagnose. Cellulitis.
Slik.

Bij Kiddies ga ik de afgebladderde, half overgestuucte educatieve muurschildering van 'het lichaam' bijwerken, met de acrylverf die ik in het weekend goedkoop op de kop heb kunnen tikken. Het kind dat op de muur geverfd stond was: oranje, had stijl haar en leek in de verste verte niet op 1 van de kinderen in het dagverblijf. Zo goed en zo kwaad als het gaat geef ik hem dus een donkerbruine huidskleur en kroeshaar.
Best goed gelukt al zeg ik het zelf.

In 1 van de appartementen op de campus staan dozen en dozen met kinderschoentjes. Dit zijn de schoenen die door een groot schoenenmerk via de Rotary geschonken worden aan onze kinderdagverblijven. Melissa en Chantal hebben dit geregeld en hebben vorige week de maten van de kinderen opgenomen. Deze week zorgen ze dat alle schoentjes op maat zijn gesorteerd en dat de juiste namen er met een prachtig goudkleurig lintje aan vast worden geknoopt. Samen met het babyspeelgoed dat we a.s. donderdag gaan uitdelen en de afscheidskadootjes die we voor de Teachers hebben gekocht, vormen de schoentjes een prachtig chaotisch landschap in het anders zo gestructureerde huisje van Melissa en Chantal.


Woensdag:
De dag waarop we afscheid nemen van de kinderen en Teachers op de dagverblijven.
Bij Sisonke wordt er op een rustige manier afscheid genomen van de babygroep en uitbundig bij de grote kinderen.
De schoentjes worden uitgedeeld en de kinderen zijn er heel blij mee!
Sigrid en Melissa worden op deze laatste dag overladen met kussen, knuffels en kadootjes. Ze vertrekken zelfs met zo'n prachtig oranje 'Sisonke'T-shirt!

Bij Kiddies eten we fruit, zingen, dansen met balonnen en knuffelen, knuffelen, knuffelen. Wat gaan we deze moppies missen!
De kinderen spelen met veel plezier in het nieuwe zandbakzand. Chantal en ik laten aan Mme Thoko zien waarom we meteen wisten dat DIT het goede afscheidscadeau zou zijn. Op de voorkant van de zak met zand staat met grote letters: 'KIDDIES PLAY SAND'!
We maken foto's, de schoentjes worden uitgedeeld, iedereen is in feeststemming en je zou bijna vergeten dat dit een afscheid is.
Als er een traan over mijn wang biggelt wanneer we naar de auto lopen hoor ik achter me een klein stemmetje roepen: "See you tomorrow!"
Ik bedwing de neiging om het nóg een keer uit te leggen.
"Bye bye children! Have a nice day!"

Dan worden we door Alice naar het kantoor gebracht en krijgen we van onze Principals een evaluatierapport. We mogen vertellen wat we hebben geleerd en hoe we onze tijd op de daycarecenters hebben ervaren. Ons werk en onze inzet worden besproken en de Principals vertellen wat ze van ons hebben geleerd. We krijgen de evaluaties op papier mee naar huis en we krijgen zelfs nog een officieel certificaat als bewijs van deelname aan de sportdag van vorige week vrijdag.
Het begint nu allemaal wel heel definitief te voelen, maar gelukkig zien we onze geliefde Principals morgen nog even bij de workshop die we hebben voorbereid.

Als we op de campus komen bespreken we kort maar krachtig wat we van plan zijn voor de volgende dag. Na het uitkristaliseren van het doel wat we willen bereiken vorige week woensdag, heeft iedereen zijn eigen deel van de workshop voorbereid.

Donderdag:
Nog een lesje geduld opbrengen. Que sera sera... Let it be, let it beehee, let it be, let it be!
Om tien uur staat de workshop voor de Principals gepland in Evaton-West, een uur rijden van onze campus.....
Alice haalt ons op vandaag, want Jacob heeft een belangrijke rechtzaak en is al vroeg vertrokken naar Pretoria.
Maar eerst moet ze het kantoor in Evaton-West openen, zodat het kinderspreekuur van het consultatiebureau kan plaatsvinden .
Haar sleutel breekt af in het slot. Er moeten mensen bijgehaald enz.....
Om tien voor half elf is ze pas bij de campus.
Wij weten niet zo goed meer wat we moeten doen, maar na een telefoontje met Principal/bestuurslid Linda, gaan we toch op weg en ongeveer anderhalf uur later dan gepland begint onze workshop. Er zijn dan nog 15 Principals aanwezig.

Het doel van vandaag is om de Principals te leren democratischer om te gaan met hun Teachers en ouders. Regelmatig vergaderingen plannen, die goed voorbereid worden en waarin de Teachers om hun mening en ideëen wordt gevraagd. En een professionele relatie met de ouders opbouwen en onderhouden.

-Sigrid begint (zoals hier de gewoonte is) de workshop met een prachtig gebed. Ze kiest voor het verhaal over de toren van Babel om het onderwerp communicatie en samenwerking op een symbolische manier te introduceren.
-Daarna praat ik met de Pricipals over macht en de verantwoordelijkheid die daarmee samenhangt. Ik gebruik een vergelijking. Hoe wil je dat de president van een democratisch land omgaat met zijn macht? Dan vertel ik dat zij de 'president' zijn van hun daycarecenters en dat zij de keuze hebben tussen alleenheersen en democratisch leiderschap . En hoe je d.m.v. het toepassen van bepaalde vergadertechnieken een meer democratisch werkklimaat kunt creëeren, terwijl je toch zelf de eindverantwoordelijkheid houdt.
-Melissa leert hen d.m.v. een interactief rollenspel dat ook nonverbale communicatie van groot belang is. Heb je je goed voorbereid op een vergadering, wat straal je uit, luister je echt? Wat zegt het over je interesse als je halverwege de vergadering gaat zitten sms-en? Hoe ga je om met onverwachte vragen en klachten?
De dames vinden het hilarisch als ze 'zichzelf' terugzien in de rol van dictatoriale Principal, en je ziet het ene kwartje na het andere vallen.
-Chantal speelt met de Principals het opiniespel 'Over de streep'. Hierin gebruikt ze uitdagende stellingen om discussie op gang te brengen over het onderwerp 'Wat hoort wel en niet thuis in een professionele relatie met een ouder'. Het lukt! Er wordt serieus (en fanatiek) nagedacht en gepraat over de stellingen. Vooral de stelling 'de ouder heeft macht' zorgt voor een hoop discussie. We zijn blij dat de Principals al een eind op weg blijken in een professionele relatie met de ouders van hun dagverblijf.
-Ter afsluiting maakt Sigrid als een zachte dirigent met ons allemaal regen. We staan in een cirkel en Sigrid laat ons geluiden met de handen maken. Eerst steeds harder tot er een ware donderbui klinkt en dan weer zachter tot de regen via een zachte motregen helemaal verdwijnt.
Als we goed naar elkaar luisteren, kunnen we samen zelfs regen maken....

Na de geslaagde workshop delen we het babyspeelgoed uit en neemt één van de aanwezige Principals ons mee voor een bezoek aan haar kinderdagverblijf in een sloppenwijk.
'Mokhukhu', wordt een huis genoemd dat gebouwd is uit golfplaten.
Het valt ons op dat er veel daglicht is (er zitten ramen in de golfplaten) en dat het er binnen georganiseerd en netjes uit ziet. In één van de groepen zijn de kinderen net klaar met verven en hun gezichtjes zijn prachtig meegeschminckt. De Teachers in dit mokhukhu-dagverblijf zijn lief en de meeste kinderen blij.
"Ik vind dat deze mensen een heel eind komen met de middelen die ze tot hun beschikking hebben!"
We horen van een Teacher dat hier een tijd geleden ook een Koreinduo heeft gewerkt en "of we de hartelijke groeten willen overbrengen aan Marcella en Nadine". Bij deze. We maken foto's, zodat we hen kunnen laten zien dat er bijvoorbeeld nog steeds met hun dagritmekaarten gewerkt wordt!

Onze donderdag wordt afgesloten in de 'Black Forrest', waar we tijdens een gezellig etentje afscheid nemen van onze werkweken in dit mooie land.

Vrijdag:
Vandaag inpakken, wandelen, fietsen, nog een laatste keer snoepen bij Muggs 'n Beans, apen zoeken, krabben vangen en mensen gedag zeggen.
Wat een week alweer!
En morgen?
Morgen is het écht voorbij......

Terug naar onze lieve geliefden.
Weg van hier. Van die prachtige luchten. Die groter lijken dan waar dan ook. Met die wolken en die zonsondergangen!
Weg van deze wegen. Bezaaid met potholes en dode honden. Waarlangs altijd iets te zien is. Mensen, kraampjes, loslopende geiten, paarden en koeien. Weg van de mensen hier. Die zo vriendelijk en open zijn, rijk of arm, blank of zwart, we zijn hier pas 1 onvriendelijk mens tegen gekomen. Die oude mevrouw met paarse jurk in het winkelcentrum. Weg van de pap, de apen, de blauwe kleurstoffen in de melk, de kindjes, de schoentjes, de rivier, de bewakers, de krekels, de zon en de onweersbuien.
Zucht.
Hoe gaan we deze plek ooit een plekje geven?